Smak to jeden z podstawowych zmysłów dostępnych organizmom, służący do chemicznej analizy składu pokarmu. U wielu organizmów smak i węch nie są oddzielone. Jako kryterium rozdzielania tych zmysłów przyjmuje się wykrywanie informacji o źródle znajdującym się w pobliżu (smak) lub oddaleniu (węch). Receptory smaku ssaków znajdują się w kubkach smakowych, podczas gdy u muszek owocowych na szczecinkach smakowych rozmieszczonych na różnych częściach ciała.

Odczuwany smak pokarmów zależy nie tylko od receptorów smakowych, ale również węchowych. Ludzie mają 5 rodzajów receptorów smakowych, odpowiadających mniej więcej ważnym grupom substancji chemicznych znajdujących się w pożywieniu:

słodki – węglowodany, głównie cukry proste i dwucukry, ale również glikozydy, czy różnego rodzaju słodziki
słony – sole sodu i potasu, a dokładnie kationy tych metali;
kwaśny – kwasy organiczne i nieorganiczne;
gorzki – alkaloidy i wiele soli nieorganicznych;
umami – wykrywa obecność kwasu glutaminowego, składnika większości białek, wyczuwalny np. w pomidorach.

Zasadniczo, smaki słodki, umami i lekko słony są sygnałem zachęcającym do jedzenia, podczas gdy gorzki, wyraźnie kwaśny i mocno słony – zniechęcającym. Rozróżnianie substancji jadalnych, bogatych w substancje odżywcze czy trujących jest pierwotną funkcją smaku. Zakres wrażliwości może pozwalać na wykrywanie z jednej strony najbardziej odżywczych pokarmów, a z drugiej na wykrywanie bardzo niskich stężeń toksyn

„Smak” ostry/pikantny
Potocznie odczucie ostrości/pikantności potraw określane jest również jako smak, również w literaturze naukowej. W rzeczywistości nie jest to efekt działania receptorów smaku, lecz receptorów bólu i temperatury, głównie receptora TRPV1, znanego też jako receptor waniloidowy.